“Je moet het loslaten” is een veel gehoord gezegde wanneer iemand het moeilijk heeft met zichzelf. Ik kan er niet tegen hoor! Ik vind loslaten een overschat advies. Vasthouden is waardevol. Wat we niet kunnen loslaten, willen we niet loslaten. Wat we loslaten zijn we ook kwijt.
Zingen is ook loslaten, spreken is ook loslaten. Er komt naar buiten wat we bij ons gehouden hebben, wat is gerijpt. Het staat voor ons, komt terug via de oren, komt aan bij anderen. Loslaten is niet van je af gooien, afreageren, in de afvalput laten verdwijnen. Daar worden we niet ‘beter’ van.
De gevoelens die ons dwars zitten en die we graag kwijt willen, willen klaarblijkelijk nog gevoeld worden, willen nog een plek krijgen. Pas als we beseffen dat ze bij ons horen, kunnen ze geleidelijk zwakker worden. Ik zeg expres niet ‘accepteren’ want dat is net zo’n dooddoener als ‘je moet het loslaten.’ We kunnen niet op commando accepteren. Ook dat groeit onder weerstand en pas achteraf kunnen we zeggen dat we iets aanvaard hebben zoals het is. Acceptatie is ongrijpbaar.
olifantje in het bos, laat je moeders staart niet los…
In een sessie adem- en stemtherapie kunnen werken aan loslaten door vast te houden.
‹ Vorig bericht Volgend bericht › Overzicht